De langste regeringsshutdown in de moderne geschiedenis van de VS kwam uiteindelijk ten einde nadat een handvol Democratische senatoren een strategische verandering doorvoerde, waardoor de Republikeinen voldoende stemmen kregen om een tijdelijke financieringsovereenkomst goed te keuren. Hoewel deze deal de regering in staat stelt tot januari 2026 te opereren, doet ze weinig om aan de aanvankelijke eisen van de Democraten te voldoen. Velen vragen zich af of er nog een shutdown-strijd aan de horizon opdoemt.
Dit was niet de typische partijdige impasse over begrotingsprioriteiten. Deze keer gingen de Democraten de strijd aan met een duidelijk doel: het veiligstellen van beleidsconcessies van de Republikeinen in ruil voor het beëindigen van de shutdown. Bij eerdere shutdowns waren het meestal de Republikeinen die beleidswijzigingen eisten als hefboom, waardoor de Democraten moesten kiezen tussen overheidsfinanciering en hun principes. De shutdown van 2018, toen de Democraten soortgelijke tactieken probeerden te gebruiken met betrekking tot DACA (Deferred Action for Childhood Arrivals), duurde slechts een paar dagen voordat deze werd opgelost.
Een berekend risico met onduidelijke winsten
Matt Grossman, directeur van het Institute for Public Policy and Social Research aan de Michigan State University en gastheer van de Science of Politics-podcast in het Niskanen Center, werpt licht op waarom deze strategie uiteindelijk geen substantiële resultaten opleverde voor de Democraten. “Je hebt gewoon geen staat van dienst als het gaat om het winnen van concessies op basis van de heropening van de regering”, legt Grossman uit. “Je hebt de neiging om gewoon procesafspraken te maken om verder te komen.”
Het kortetermijnfinancieringswetsvoorstel komt nauwelijks tegemoet aan belangrijke democratische prioriteiten, zoals de verlenging van de belastingkredieten uit de Affordable Care Act die eind 2025 aflopen. Hoewel de Republikeinen hebben beloofd binnen enkele weken te zullen stemmen over een afzonderlijk democratisch wetsvoorstel, dat waarschijnlijk een verlenging van deze kredieten omvat, blijft het succes ervan onzeker.
Ondanks deze matige uitkomst beweren sommige Democraten dat het beëindigen van de shutdown noodzakelijk was om de publieke schade tot een minimum te beperken en verdere economische schade te voorkomen.
De gevaren van perceptie
Een belangrijke vraag rijst: hebben de berichten van de Democraten rond de shutdown de publieke opinie effectief beïnvloed en de Republikeinen de schuld gegeven?
“Er waren mensen die zeiden: ‘Waarom nu toegeven?'”, merkt Grossman op, waarmee hij suggereert dat sommigen binnen de partij geloofden dat ze de narratieve strijd tegen de Republikeinen in de peilingen aan het winnen waren. Deze gok bleek uiteindelijk echter niet effectief bij het veiligstellen van concrete winsten.
De mythe van de “basis” en de uitdaging die voor ons ligt
De shutdown benadrukt ook de kloof tussen de vocale online ‘basis’ van de Democratische Partij en het bredere electoraat. Hoewel sommige commentatoren en gebruikers van sociale media binnen deze basis agressieve obstructie tegen de Republikeinen eisten en zich door elk compromis verraden voelden, weerspiegelen deze stemmen niet noodzakelijkerwijs de wensen of zorgen van alle Democratische kiezers.
Bovendien ervaren de Democraten een verschuiving in de partijdynamiek. Een groeiende fractie, aangewakkerd door populistische zorgen die voortkomen uit het presidentschap van voormalig president Trump, dringt aan op meer confrontatie met de Republikeinen. Deze dynamiek roept vragen op over hoe toekomstige shutdowns zouden kunnen uitpakken: zullen ze als acceptabele tactieken worden gezien als ze nog minder tastbare resultaten opleveren?
De onzekerheid dreigt
Nu de onmiddellijke crisis is afgewend, hangt er een nieuwe vraag in de lucht: zal er weer een confrontatie over de financiering losbarsten als de huidige deal in januari afloopt? Het antwoord hangt af van de vraag of de Democraten vóór die tijd betekenisvolle concessies kunnen doen tijdens het kredietproces.
Als dat niet het geval is, suggereert Grossman, zal de druk om te sluiten waarschijnlijk weer de kop opsteken. Maar hij voegt er een cruciaal voorbehoud aan toe: “Als ze zichzelf er op de een of andere manier van overtuigen dat ze een betere langetermijnstrategie hebben om deze tijd vast te houden, dan zullen we misschien weer een shutdown zien.”
Hoewel de regering tijdelijk gespaard blijft van sluiting, blijven de onderliggende spanningen tussen Democraten en Republikeinen uiteindelijk onopgelost. De shutdown van 2023 dient als een grimmige herinnering aan hoe disfunctionele politieke impasse ervoor kan zorgen dat beide partijen weinig te vieren hebben en veel onzekerheid voor de toekomst.
